Het gaat echt om het hele kleine kijken. Het kijken op detailniveau. (…) Een voorbeeld is mensen die niet kunnen praten, die bijvoorbeeld gillen, dat de intensiteit van dat gillen – de toon of de klank – anders wordt.
– Wauw, dat is heel genuanceerd
Dat zijn heel genuanceerde dingen, maar wij hopen dat als we dat allemaal bundelen, dat we een lijst krijgen van elementen waar je op kan letten.
Luister hieronder
Alain Dekker is onderzoeker en docent bij de RuG en het UMCG, hoofd van Praktijkgericht Wetenschappelijk Onderzoek bij Alliade, bestuurslid en initiatiefnemer van de Groningse Dementietafel en een van de weinige onderzoekers in zijn veld.
In deze aflevering stapt Jelte de lift in met Alain Dekker die zich verdiept in dementie bij mensen met een verstandelijke beperking.
Alain Dekker was als kind al omringd door mensen met een verstandelijke beperking. Zijn ouders bestierden een pontje over de IJssel – het Zalkerveer – en het theehuis dat daar bij kwam als dagbestedingsproject. Het gezin woonde in het oude veerhuis ernaast en de cliënten waren praktisch familie.
Alain ging biomedische wetenschappen studeren om ziektes te begrijpen, maar al snel ontdekte hij dat dit soort onderzoek te ver van de mens stond. Toen een hoogleraar tijdens een college de verhoogde kans op dementie bij mensen met het Downsyndroom ter sprake bracht, herkende Alain het fenomeen – hij zag Gea voor zich, één van de cliënten bij het theehuis bij wie hij een soortgelijke ontwikkeling had waargenomen. Er viel een kwartje en Alain wist vanaf toen wat hij wél wilde. Met Peter de Deyn, de hoogleraar die hem op het spoort bracht – en die hij kort daarop wist te overtuigen van een afstudeerplek – werkt hij nog steeds.
Luister naar een gesprek met een man met een missie, een gepassioneerde pionier die zichzelf geen pionier wil noemen.
jelteposthumus.com 